Год: 2024
Выдаўца: Metal Blade Records
Рэйтынг: 6,8 / 10
Браты Густаўсаны, у чарговы раз пасварыўшыся, разьбегліся па розных гуртах, так і не выдаўшы абяцаны новы альбом NIFELHEIM. Пакуль Эрык забаўляецца з сьціплым мотарокерскім CRANK, Пэр вырашыў гуляць па-буйному: наняўся ў думавы калектыў FRIENDS OF HELL, сьпявае хэві ў DEAD KOSMONAUT, а з пражэктам свайго імя, HELLBUTCHER, заляцеў ажно на Metal Blade.
Галоўную праблему HELLBUTCHER можна было прадказаць, не паслухаўшы аніводнай хвіліны музыкі. HELLBUTCHER – гэта больш ці менш той жа самы NIFELHEIM; а вы можаце ўявіць сабе NIFELHEIM на Metal Blade? Во-во, і я пра гэта. Усе мажорныя мэтал-лэйблы сёньня сьвята шануюць легендарны запавет “make it lame and gay”, і для HELLBUTCHER выключэньняў ніхто рабіць, вядома, не стаў.
Па форме тут усё як трэба: старажытны трэшавы Black Metal пра рагатых дэманаў і вершнікаў Сьмерці, багацьце д’ябальскіх сольных партый гітары, пякельны жар і 666 рыфаў, пад якія ёмка трэсьці башкой на канцэртах. Трэкі кшталту “Possessed by the Devil’s Flames” – вечная клясыка жанру. Але паверыць ва ўсё гэта цяжка. Гук, як і чакалася, вылізаны да поўнай стэрыльнасьці, агідны і нежывы. Песьні нічога цікавага не прапаноўваюць, а толькі якасна паўтараюць старыя рухі. Нарэшце, аніякай шчырасьцю ці тагасьветным ліхам тут нават не пахне. Каб пераканацца ў гэтым, суньце ў прайгравальнік грандыёзны “Envoy of the Lucifer”. На апошнім (пакуль што) альбоме NIFELHEIM Шатан выпальваў, ірваў зубамі і трушчыў у порах усё навокал, затапляючы гукавую прастору агнём і цемрай. Не кажучы пра тое, што амаль кожны трэк з “Envoy…” зьмяшчаў больш таленавітых рашэньняў, чым увесь “Hellbutcher”, а аналёгавы гук быў на дзесяць галоў вышэйшы за плястыкавую ебалу, якую нам сёньня прапануюць Пэр і ягоныя таварышы.
“Hellbutcher” можна слухаць, і нават атрымліваць пэўнае задавальненьне, але не падманвайце сябе: гэта спакладзены NIFELHEIM, ад якога засталася толькі гукавая абалонка ды частка эстэтыкі. І навошта ён патрэбны, я, шчыра кажучы, ня ведаю.
Крыўская 
English (UK)